"Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."

Χαθήκαμε έτσι;

Σήμερα το πρωί βρήκα μία ειδοποίηση από τη σελίδα μου στο facebook, που έλεγε: "Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια: What's new? Why not write a new post?"

Είπα μέσα μου "ακόμα και το facebook με κράζει" που εγκατέλειψα τα πάντα τον τελευταίο καιρό...

'Οσοι έχουν την χαρά (ή την ατυχία) να με έχουν φίλη στο facebook, παρατήρησαν πως τους δύο τελευταίους μήνες "καταρρέω".  Όλο το Μάιο και τον Ιούνιο.

Είχα αρχίσει με μια λακωνική ανάρτηση του τύπου "αρχίζει το δίμηνο των παθών" και μέσα σ' αυτό το δίμηνο οι αναρτήσεις μου έπαιζαν μεταξύ "είμαι πτώμα", "έχω τρελλούς πονοκεφάλους", "πόσους καφέδες να πιω για να αντέξω" και άλλα τέτοια γραφικά.  Τελειώνοντας ο Ιούνιος έκανα βαρυσήμαντη δήλωση "τέλος η γκρίνια, ευχαριστώ που με ανεχτήκατε"... και ζήτησα ταπεινά συγνώμη για την ταλαιπωρία που υπέβαλα τους φίλους μου. (Όχι πως μέσα μου έχω σταματήσει τελείως να νιώθω τη διάθεση για γκρίνια, αλλά η δήλωση αυτή με πίεσε λίγο να μην την μοιράζομαι με τον υπόλοιπο κόσμο, τουλάχιστον...)

Η δουλειά που έχουμε όσοι δουλεύουμε σε σχολεία τους μήνες Μάιο και Ιούνιο, που ετοιμάζουμε καλοκαιρινές γιορτές, κλείνουμε τη μία χρονιά και προετοιμάζουμε την άλλη με εγγραφές και προγράμματα είναι μια τρομερά πονεμένη ιστορία που ξέρω, πως μόνο οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί μπορούν πραγματικά να με συμπονέσουν και να την κατανοήσουν.  Ο υπόλοιπος κόσμος απλά θα κουνήσει το κεφάλι και θα πει: "Καλά μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Όλοι ζοριζόμαστε στη δουλειά μας." Όπως και να έχει, επιβεβαιώνω, πως πρόκειται για μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟ για τους απανταχού εκπαιδευτικούς, την οποία πέρασα για άλλη μία χρονιά, όπως κάνω τα τελευταία 19 χρόνια και με ζόρισε ιδιαίτερα...

Αυτό που σκέφτομαι, πως με στενοχωρεί τελικά περισσότερο, είναι πώς γίνεται και αφήνουμε τη δουλειά μας να μας "ρουφάει" τόσο και να παραμελούμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας.... Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω... 

Όλο αυτό τον καιρό, ξεκίνησα μερικές φορές, έγραψα κάποιες αναρτήσεις, δεν κατάφερα να τις ολοκληρώσω ποτέ, έμειναν ημιτελείς στα "πρόχειρα"... (θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα αποκτήσω πάλι την πνευματική διαύγεια για να τις τελειώσω, πιστεύω πως κάποιες από αυτές ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες...)

Κι όλο μου ερχόντουσαν σκέψεις και ιδέες και προβληματισμοί και έλεγα μέσα μου "αχ, αυτό πρέπει να το γράψω", αλλά δεν προλάβαινα ποτέ.  Και διάβαζα τα άλλα blogs, που άρχισαν να γράφουν για θάλασσες, καλοκαιρινές διακοπές, κλείσιμο σχολείων και άρχισε να με πιάνει πανικός.... Θεέ μου, η ζωή συνεχίζεται, ο καιρός περνάει κι εγώ παιδεύομαι με άλλα πράγματα και χάνω την καθημερινότητα...

(Ανοίγω παρένθεση:
Σ' αυτό το σημείο, θέλω να αναφέρω πόσο ψυχοθεραπευτικά λειτουργεί το blog. Σε πολλές από τις αναρτήσεις που δεν δημοσίευσα ποτέ, έγραφα τον πόνο μου και μόνο που έκανα αυτό ο μισός πόνος έφευγε... Δεν είχε σημασία η δημοσίευση... σημασία είχε που το έγραφα και το έβγαζα από μέσα μου... Αυτό για όσους σκέφτονται αν αξίζει τον κόπο να γράφουν σε blog...
Κλείνω την παρένθεση.)

Το ίδιο έκανα με όλα τα άλλα πράγματα, που μου δίνουν μικρές ή μεγάλες χαρές στην καθημερινότητά μου. Παράτησα τα πάντα (περπάτημα με τις φίλες μου, zumba, πλέξιμο, καφέ με κάποια φίλη μου, παιχνίδια με την κόρη μου, ήρεμες στιγμές με το σύντροφό μου, εξόδους με φίλους και ένα σωρό άλλα που έκανα, όσο μπορούσα, στον ελεύθερο χρόνο μου, με σκοπό να με κρατάνε σε μία ισορροπία) και ασχολήθηκα μόνο με αυτά που με πίεζαν να τα διεκπεραιώσω.

Σήμερα λοιπόν είπα να κάτσω να γράψω, για να πω απλά πως "Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."

'Ηθελα απλά να αρχίσω ξανά από κάπου και να συνεχίσω να κάνω ένα ένα τα πράγματα που σταμάτησα να κάνω λόγω της τρελής δουλειάς που είχα αυτή την περίοδο.

Θέλω λοιπόν να δεσμευτώ δημόσια με αυτή την ανάρτηση, πως θα αρχίσω πάλι να φροντίζω τον εαυτό μου, όπως οφείλουμε όλοι να κάνουμε...

Μόνο αυτό... Πως θα αρχίσω ξανά να ασχολούμαι με τη Νατάσσα και όσους και όσα την κάνουν μια χαρούμενη μαμά, σύντροφο, φίλη και θα όχι μια τρελαμένη επιχειρηματία, διευθύντρια, νηπιαγωγό...

Και ναι...Σας καλώ να πατήσετε το link και να τραγουδήσουμε μαζί:
                                    "Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."