Η πρώτη γιορτή της μητέρας, που έχω μωρό, που μου έφτιαξε ένα δώρο με τα χεράκια της.
Η πρώτη γιορτή της μητέρας, που δεν έχω μαμά, να της δώσω το δώρο που αγόρασα με τα χεράκια μου.
Η ζωή παίζει παιχνίδια, έτσι; ...
Η μαμά μου μού έλεγε πάντα: "Δεν θα κάνεις παιδί; Θα καταλάβεις"
Εγώ πάντα απαντούσα: "Μπαααααα. Εγώ έχω τα παιδιά όλου του κόσμου. Δεν θέλω δικά μου παιδιά! "
Τελικά έκανα παιδί (προς μεγάλη έκπληξή της...) Και τα καταλαβαίνω όλα. Σιγά-σιγά. Μέρα με τη μέρα.
Γιατί μας μάλωνε. Γιατί ήταν κουρασμένη και εκνευρισμένη, όταν γύρναγε από τη δουλειά. Γιατί δεν ήταν τόσο όμορφη και περιποιημένη και ξεκούραστη όσο η μαμά της φίλης μου, που δεν εργαζόταν. Γιατί δεν κοιμόταν τα βράδυα, αν δεν γυρνάγαμε πρώτα στο σπίτι. Γιατί με κοίταγε στα μάτια, για να "διαβάσει" τι έχω. Γιατί με "έπρηζε" αν ήμουν στενοχωρημένη και έκανα μέρες να βγω από το σπίτι και "μήπως ήθελα να συζητήσουμε κάτι;;;". Γιατί ανησυχούσε, όταν γυρνοβόλογα και δεν έμπαινα καθόλου σπίτι. Γιατί θύμωνε αν δεν την έπαιρνα τηλέφωνο όταν έφτανα κάπου όπου είχα πάει ταξίδι. Γιατί δεν καταλάβαινε γιατί δεν ήθελα να μου ετοιμάζει το φαγητό μου, που έπρεπε να είναι υγιεινό για να μην παχαίνω. Γιατί απογοητεύοταν που δεν ήθελα να γνωρίσω αυτό το καλό παιδί που ήθελε να μου συστήσει η φίλη της. Γιατί ήθελε να κατασπαράξει κυριολεκτικά την ψυχολόγο που επισκεπτόμουν για χρόνια και με είχε στρέψει εναντίον της...
Και δεν είναι εδώ για να της το πω. Πως "μαμά, είχες δίκιο, τώρα καταλαβαίνω... Μόνο όταν γίνεις μάνα μπορείς να καταλάβεις..."
Αχ, μαμά... Μήπως το έκανες επίτηδες; Μήπως έφυγες αφού βεβαιώθηκες πως έκανα κόρη και θα μου έκανε όσα σου έκανα κι εγώ;
Μαμά, σε διαβεβαιώνω... παίρνω τα μαθήματά μου καθημερινά.
Ξέρω πως από κάπου ψηλά με κοιτάς και χαμογελάς.
Χρόνια πολλά μαμά.
Νομίζω πως αυτό είναι το μόνο δώρο που μπορώ να σου δώσω εκεί που είσαι.
Η παραδοχή, με ταπεινότητα, πως "Τώρα καταλαβαίνω τι έκανες για μένα"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου